tonit

it's marvellous, yes, it's amazing

odzywasz się do mnie po troszku!

:) :) :)

wydaje mi się, że ponieważ nie rozmawiam z Tobą, to oczekujesz, że tutaj będę pisać i w ten sposób coś będzie wyjaśnione

albo wręcz przeciwnie, (a sądzę, że tak właśnie jest), masz już dość tego wszystkiego, zmęczyłam Cię tymi humorami, jazdami, których nikt nie jest w stanie wytrzymać i cieszysz się, że tak, a nie inaczej się to skończyło

ja pokazałam Ci na koniec najgorszą stronę i ta Ci się utrwali, zobaczyłaś, jak mogłoby być strasznie, gdybyś się uzależniła, przyzwyczaiła, jak mogłabym Cię męczyć i to Cię wystraszyło; i słusznie, uciekaj ode mnie jak najdalej, nie jestem w stanie nic Ci dać, jak i nikomu, to depresyjne coś co we mnie siedzi nie powinno mieć żadnych bliskich osób oprócz mnie, bo tylko ja mogę to znieść jakoś jeszcze, choć czasem trudno

ty pokazałaś mi najlepszą z możliwych stron, pokazałaś mi słodycz i piękno, czułość, wrażliwość, pokazałaś, jak mogłoby być, gdybym zrezygnowała z pewnych rzeczy i odrzuciła pewne myśli i była (cokolwiek to znaczy) z Tobą, było cudownie i aż się tą cudownością zachłysnęłam, zapomniałam o tej drugiej stronie mojej osobowości, która nie powinna być udziałem nikogo

mam Cię w sercu głęboko i tam jeszcze długo zostaniesz,

a na zewnątrz skorupka i brak myśli i brak uczuć,

pisane na szkoleniu z druku w małej sali konferencyjnej...

w toni Bałtyku zatopimy słońce

cóż to za problem dla naszych dusz mocy

drganiami wzruszeń fale biegnące

zostań do końca naszej wspólnej nocy

pośród pogoni za twych oczu blaskiem

przeszukam piasku miliony ziarenek

zbudzę się mokra pod księżyca światłem

na pustej plaży i z pragnieniem ciebie

Ty masz duszę gwiezdną i rozrzutną (...)

Szczęście przyszło. Czemuż nam tak smutno,

że przed jego blaskiem uchodzimy w cień?

Czemuż ono w mroku szuka treści

i rozgrzesza nicość i zatraca kres?

Jego bezmiar wszystko w sobie zmieści,

oprócz mego lęku, oprócz twoich łez..

gdyby tak z wiosną żegnało się lato

jak my kończymy naszych uczuć dzieje

nigdy by swego biegu rok nie zamknął

i na upały próżne me nadzieje

gdyby powtórzyć chciał tę konsekwencję

jakiś natury rytm żądny warunków

pewno by zgubił drogę i sekwencję

w tamtej upojnej nocy pocałunków

nie ma rozsądku w naszych poczynaniach

za to cudownych chwil jest gładka tafla

trudno nam w ryzach norm utrzymać ciała

ale w radości wzbiera uczuć fala

bliskość twa jest jak otwarcie okiennic

na zdrój poranka – świeżość drobnej rosy

niepewnam naszych przyszłości tajemnic

lecz czym niepokój przy takiej rozkoszy