wydaje mi się, że ponieważ nie rozmawiam z Tobą, to oczekujesz, że tutaj będę pisać i w ten sposób coś będzie wyjaśnione
albo wręcz przeciwnie, (a sądzę, że tak właśnie jest), masz już dość tego wszystkiego, zmęczyłam Cię tymi humorami, jazdami, których nikt nie jest w stanie wytrzymać i cieszysz się, że tak, a nie inaczej się to skończyło
ja pokazałam Ci na koniec najgorszą stronę i ta Ci się utrwali, zobaczyłaś, jak mogłoby być strasznie, gdybyś się uzależniła, przyzwyczaiła, jak mogłabym Cię męczyć i to Cię wystraszyło; i słusznie, uciekaj ode mnie jak najdalej, nie jestem w stanie nic Ci dać, jak i nikomu, to depresyjne coś co we mnie siedzi nie powinno mieć żadnych bliskich osób oprócz mnie, bo tylko ja mogę to znieść jakoś jeszcze, choć czasem trudno
ty pokazałaś mi najlepszą z możliwych stron, pokazałaś mi słodycz i piękno, czułość, wrażliwość, pokazałaś, jak mogłoby być, gdybym zrezygnowała z pewnych rzeczy i odrzuciła pewne myśli i była (cokolwiek to znaczy) z Tobą, było cudownie i aż się tą cudownością zachłysnęłam, zapomniałam o tej drugiej stronie mojej osobowości, która nie powinna być udziałem nikogo
mam Cię w sercu głęboko i tam jeszcze długo zostaniesz,
a na zewnątrz skorupka i brak myśli i brak uczuć,