samotność przyszła bez zaproszenia
szarzyzna świata zewsząd otacza
za nią bezsilność wobec istnienia
brak ideowy, cisza rozpaczy
wśród tych niemocy leżę oddana
smutku jeziorom - róża ofiarna
wokół bezsensu, zrezygnowana
z łatwością z sukien sennych odarta
ciało umarło, bo brak chęci życia
oczy bezmyślnie wpatrzone w jedno
włosy rozkładam, ambicje oddaję
plany na przyszłość powoli bledną
to bez sensu, przekonuję samą siebie, ja zostanę sama, ty zostaniesz sama lub z nimi, nic o tobie nie wiem, nic o mnie nie wiesz, znamy się powierzchownie, przez to co same w sobie widzimy, a nie przez to, co możemy w sobie dostrzec nawzajem..
to bez sensu, teraz nagle jasno to widze i rozumiem, po północy umysł jest rozświetlony, to bez sensu, ty zyjesz wśród nich, z NIĄ, jako twoim sumieniem, to ona wie o tobie wiele, ja nie wiem nic
to bez sensu, to kreowanie na bazie samotności i pustki uczuć, to budowanie na podłożu z przerywanych myśli, to chęć ucieczki przed wielkomiejskością i krewanie w sobie pragnień ciebie,
ty się boisz ale czego właściwie bardziej? mnie czy siebie? ja nic od ciebie wszak nie wymagam, czego więc boisz się już dzisiaj?
i może to zwróci twoją uwagę, żem tu inna niż w pracy, nie professionel, literowki robie
masz tu chyba przyjaciół, lepszych, sprawdzonych, i ONA tu jest, jakie ona miejsce zajmuje w twoim życiu??
wróć do mnie z tego krakovien prosze, nie bój się wrócić, a może coś wyjdzie z tej naszej pączkującej ledwo przyjaźni, kto wie.. może cos wyjdzie choć tak się bronisz przed tym nogami i rękami